Dağlardaki Sevgim Şiiri - İdris Çetin

Dağlar, dağlar, dağlar, dağlar…
Şarıldayan, çağlayanlar ve çaylar,
Ruhumun özüdür…
Tertemizce akar giderim,
En korkunç vadilerden ovalara.
Yosun tutarım, çiçeklerin arasında.
Güzeller bana bakar,
Kendilerini göre göre…
Bin bir tohumu barındırırım bağrımda,
Çiçekler açarım; zambaklar, yaseminler olurum,
Yaylaların engebeli vadilerinde…
Cesedimle ruhum baş başa,
Hafifçe arkamdan vuran güneş…
Elektrik üretiyor, sevinçle esen rüzgâr
Ve cıvıldayan kuşların sesleri: Cik cik cik…
Çam ağaçlarının özünde.
Bulutlar, kalbim kadar beyaz bulutlar;
Tertemiz hava, oksijen kaynıyor, kaynatıyor.
Reyhan ve elif dolu dağlar…
Uçsuz bucaksız, yeşillikler verir,
Bozkırın ulaşılmaz göbeğine.
Saçım dökük, belim bükük,
Yaşımı aştı başım…
Bulutlara çıkıyorum, pamuk ipliğiyle,
En yüksek dağların sırtından.
Dağlar, beni karınca taşır gibi taşır,
Bir anne, sevgili gibi bağrına basar.
Sevdiğim insanlarla ve çiçeklerle buluşturur…
Suya bakarım, seni görürüm,
Bana gülümsüyorsun bıkmadan…
Çiçeklere bakarım, gözlerini görürüm,
Kıpkızıl ateşin ortasında.
İnsanlara bakarım, sevgini görürüm;
Bense bedeni kuşatan oksijen…
Güzelim ne kadar uzakta olsan da,
Sen, içimdesin; bunu sen de biliyorsun,
Çünkü baktığın her insan benim…
Bense, içtiğin su, kanıncaya kadar.
Kırmızılardan korkma, savaşta olsa;
Ben savaşım, sense barışsın.
Senin çadırın ve ruhun;
Deniz ortasındaki tuzda,
Bense yaylaların bağrındaki çağlayanlarda;
Ben, sana geliyorum. Çağlaya çağlaya…
Aç kollarını; bekle beni ağlaya ağlaya,
Ağlamak gülmektir, ağlamasını bilene…
Tek kurtuluşun var, balık ol,
Kol kol yürü nehirlere
Ve ırmaklara, sonra çaylara…
Çayda buluşalım, çay içelim
Ve ikimiz de çağlayalım,
Derin derin vadilerde
Ve hep bir ağızdan haykıralım:
Biz buradayız, ölmedik;
Ölsek de ruhumuz,
Bu çağlayanlarla çağlayacak…
Tuz olup yemeğe atılsak da,
İliklerinizde bizi bulacaksınız,
Ne kadar bizden kaçsanız da,
Biz sizden kaçmayacağız...

16 Mayıs 1999
Çat Yaylası
Akdağmadeni