(Yürek Dostu Kaleli’ye Nazire…)
Karanlığı boğan nurlu dağlar hey!
İçimdeki sırrı bilebilmezsin
Hakk’a yakın,mahcup,arlı dağlar hey!
Ölmek istesen de ölebilmezsin
Geçen yolculara bağrını açsan
Doğan güne inat,aydınlık saçsan
Aşkına karşılık ağular içsen
Yine ağyara dost kalabilmezsin
Yukardayım diye kasılıp durma
Geleceğe dair hayaller kurma
Sonradan başını taşlara vurma
İsrafil’e engel olabilmezsin
İnsanlıktan kaçıp sığındım sana
Kararsızım,bilmem gitsem ne yana
Nara yandı yürek,köz düştü cana
Şol bîmara şifa salabilmezsin
Köroğlu’ya bağrını açan dağlar
Yüreğinden Resûller geçen dağlar
Hakka dönüp batıldan kaçan dağlar
Cihandan ukbaya göçebilmezsin
Kayıt Tarihi : 6.2.2005 22:48:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Saygılar.
Beni taa yılların ötesine taşıdı. Hüzünlendim, duygulandım.
Dağların doruklarına çıkamıyorum artık. Hasretiyle yaşar oldum.
Dağlar özgürlüğün bağrında yaşadığı kaleydi benim için.
Dağlara çıkamayınca özgürlüğü şehrin ekzos dumanları arasında arar olduk.Nefesimiz daraldı.
Yıllar önce çıkınımda soğan ekmekle özgürlüğün tadını yaşadığım dağlara gittim, yıllar önce.
Çocukluğumun anıları vardı dağlarda ama kuşlar yoktu, gelincikler yoktu. Kuşburnu kurumuştu aşkına karşılık bulamayınca.
Sahiplerinin bir kısmının ana vatanlarına iltica ettikleri dağlar sessiz, dağlar yaslıydı adeta.
Ana vatanlarına göçenlerine rahmet ,mağfiret ve gufran dileklerimi düyduklarından eminim.
Kalanların her birinin bir gurbeti mesken tuttugu dağlar sessiz, dağlar ıssız.....
Artık ne Köroğlu koçaklarıyla geziyor. Ne Ferhatlar sevgiliye su için kanallar yarıyor. Ne Dadaloğulları haksızlıklara başkaldınrıyordu dağlarda.
Dağlar benim gönlüm gibi, ağlamaklı, ıssız, anasız, hüzünlü.
Dokunsan bin ah işitirsin benim ülkemin insanından işittiğin gibi....
Tebrik ve teşekkür ediyorum dostum.
Selam ve sevgiler.
Zülfikar Yapar Kaleli
TÜM YORUMLAR (2)