Dağlar Yanıyor / Şiir Şiiri - Ümit Özkan

DAĞLAR YANIYOR

Tutuştu dağlar alev alev düşen her yaprak
Güneş! Tepeden yorgun ışığınla hele bak
Ne o güller çiçekler, ne kuşlardan eser var
Dereler gürül gürül, kara topraksa ağlar

Ne hazin manzara bu ne hicranlı bir veda
Hırçın esen rüzgârda ölüm kokan o eda
Dökülen her yaprakla dökülesiniz gelir
Hışırtılar hıçkırık gibi göğe yükselir

Kızıl güller hep soldu, doğdu şu kızıl günler…
Gece derin sükûtu bölen eski bülbüller
Gülü için bu sabah, ötüp inlemeyecek
Kuru ağaç dalları baykuş sesi dinliycek

Ümitsiz denizlere yelken açmak yok yine
Baharda pişman olur kara kış geldiğine
Yeniden şenlenirken şu orman; kuru dağlar
Gül gülümser bülbüle aşktan mest olur dallar

İnebolu–2011