** Dağlar Tanır Beni** Şiiri - Ömer Celep

DAĞLAR TANIR BENİ

Beni bu sahiller tanımaz gülüm,
Tanımaz beni buralar.
Alışmamışım denizin yosun kokusuna,
Poyrazına, lodosuna alışmamışım.
Sandalı, tekneyi, takayı bilmem,
Ben tanımam vapuru, bilmem…

Dalga deyince, alay bilirim,
Küçümsemek bilirim birini.
Kaytarmak bilirim işten,
Tuzağa düşmek, düşürülmek bilirim dalgayı.
Yapamam bunları ben yapamam gülüm,

Açılmayı bilmem denizlere,
Ama bilirim yükselmeyi dağlara, bilirim.

İnemem enginlere,
Şeherlere inemem,.
Horlarlar beni,
Dalgaya alışmışlar
Dalga geçerler benimle.
Denizdeki dalgayı geçer gibi geçerler.
Alay konusu olurum,
Çoluk çocuğa,
Yapamam şeherde gülüm yapamam.

Deniz de güzeldir şeher de…
Lakin ben tanımam onları gülüm, tanımıyorum.

Benim dilimi dağlar bilir,
Yaylalar anlar beni.
Dereler gizler,
Tepeler gösterir beni.

Çayırlar çimenler öper ayaklarımı,
Yağmur yüklü dumanlar okşar yanaklarımı.
Çam, ardıç kokuları dolar burun deliklerimden,
Sızlatır gibi…

Benim gözüm denizdeki gibi,
Maviye mahkum değildir gülüm!

Adı konulmamış renklerin dünyasına aşıktır,
Koyungözü sarısına,
Ebegümeci moruna,
Katırtırnağı beyazına,
Alıç sarısına,
Endirek yeşiline,
Tavşanelması turuncusuna,
Yemişen kırmızısına,
Böğürtlen karasına alışıktır.

Denizin özgürlüğü dar gelir bize gülüm dar gelir.
Dağların, yaylaların tutsaklığındaki zevki,
Bulamam denizin özgürlüğünde.
Ben, gülüm!
Bağışla beni ama,
Dağların tutsaklığını,
Değişmem denizin özgürlüğüne.

Hem gülüm!
Nedir ki deniz?
Gülü yok, bülbülü yok,
Kurdu yok, kuşu yok.
Sesi yok, yankısı yok,
Kelebeği yok çiçeği yok,
Arısı yok, balı yok,
Ağacı yok dalı yok…

Deniz güzeldir gülüm, güzeldir deniz.
Ama dağlar, yaylalar,
Ya kırlar bayırlar?
Baharda hele baharda
Bir başka güzeldir gülüm, bir başka güzeldir.

Deniz ben gibi,
Dağlar sen gibi güzel gülüm, sen gibi….
Beni işte bu dağlar tanır,
Bunlarla konuşur, bunlarla halleşirim.
Ve gülüm! ! !
Seni o dağlarda bir gün mutlak ağırlayacağım.
Göreceksin dağların yaylaların güzelliğini,
Göreceksin sert kayaların yumuşak sevgisini,
Geceleri baykuş seslerini kovalayan,
Tilki ulumalarını dinleyeceksin.
Gece böceklerinin,
Işıklı indirmelerine tanık olacaksın.

Karıncaların karanlıkta fenersiz çalışmalarını, fark edecek,
Mahalle bekçilerinin
Uyarı düdük seslerini,
Gece böceklerinden dinleyeceksin.

Taşları başına yastık yapıp,
Yıldızları izleyeceksin gökyüzünde.
Samanyolunda gezineceksin,
Sonra, tanımaya çalışacaksın takım yıldızlarını.

Üşürgelenip, toparlanacaksın.
Ve, hemen “la havle” çekerek,
Düşleyip mırıldanmaya başlayacaksın.

“Karadır kaşların yay eylemişler,
Aklımı başımdan zay eylemişler,
Duydum, güzelleri pay eylemişler,
Hele gidem bakam yar kime düştü,
Ormanların gümbürtüsü başıma vurur,
Nazlı yarin hayali karşımda durur,
Ormanlardan aşağı aşar giderim,
Nazlı yari kaybettim ağlar gezerim.”

Mırıldandıkça depreşecek yaraların,
Yüreğindeki acıyı beynin çekecek.
Beyninde şekillenecek o sızı,
Gözlerine,
Oradan eteklerine dökülecek, damla damla,
Kayadan taş düşer gibi düşecek,
Bilesin gülüm kayadan her düşen taş,
Küçültür kayayı.
Ama düşerken taş bağırır,
Düştüğü yer bağırır.

İşte gülüm, bunları ben hep yaşıyorum,
Yüce dağların küçük misafiri ben,
İşte bunları hep yaşıyorum.
Bir gün, evet bir gün,
Seni de misafir etmek isterim,
Bu sarayda.
Bir gün;
Birlikte düşürelim ulu kayalardan o taşları,
Hayır, hayır gülleleri…

Ömer CELEP
06 Haziran 2007