Dağlar, Denizler, Ormanlar

Bir zerrecik bırakacak oldum denize, karasevdamdan
Masmavi suları mosmor kesildi korkusundan,
Hendek hendek açıldı göbeği durgun suların,
Silinip gidiverdi bedeninden yakamozları, parıltıları,
İsyan çığlıkları yükseldi göklere, dalgalar halinde,
Ne yeri kaldı ne yurdu ne de yolu gemilerin,
Deniz ancak böyle anlayabildi çektiğini
Sevenlerin.

Dağlar dayanamadı bir zerrecik karasevdamın ağırlığına,
Un-ufak olup gitti yalçın kayalıklar,
Oluklar açıldı bağrında Gayya Kuyuları misali,
Vurdu küllenmiş yüreğinin ateşi başına,
Lav edip akıttı canının acısını yarasından,
Gözyaşları sel olup döküldü uçurumlara
Orasından,
Burasından.

Yangınlar içinde kalakaldı ormanlar
Eteğinin ucuna şöyle bir değince karasevdamın,
Ne dalları kaldı ne yaprakları
Nice bir gün görmüş ağaçların,
Ne hayrı kaldı çimenlerin ne otların,
Döndü koskoca bir harabeye koskoca bir orman,
Karasevdanın nice bir dert olduğunu
Fark edebildiği
Zaman.

Altına giremeyenler ne bilir yükümün ağırlığını?
Neden kara kara taşlar bastığımı bağrıma,
Neden dünyamı sert lastikle silip silip attığımı,
Gözlerimin neden kaldığını sisler, nemler içinde,
Yolumu-yormamımı neden şaşırdığımı,
Neden yüreğimin ateşinin vurduğunu başıma?
Bilse bilse bir kader bilir çıkardığı için
Seni
Karşıma.

(DEĞNEKSİZ ÇOBAN isimli Serbest Şiirler 'inden > 59-60/100)