Dağlar Şiiri - Nilüfer Albayrak

Yar yoluna düştüm…
Ama sen dönmedin!
Benim gözlerimden taşan derdi görmedin,
Bile bile bıraktın beni bu yangında.
Aşk, yüreğime kazınmış bir ateş…
Söndü mü? Hayır!
Yanıyor hâlâ… Sönmeyecek de!

Bu türkü… Bu türkü sana!
Sevdamın sesi bu!
Her tel, her söz feryâdım olurken,
Sessiz kalmaz sazım, dile gelir.
Benim içimdeki yerin…
Bâkî kalır yârim!

Kara bahtım yazıldı kaderimin defterine.
Gülmedim ki şu fâni dünyada!
Ellere gül oldun…
Bana ise diken!
Ben, sensiz geçen ömrün zulmünü yaşarken,
Yalnızlığın omuzlarıma çöktü…

Yaşlarım aktı, sele karıştı!
Gönül deryam…
Yangın yerine döndü!
Ah, sensizliğin ateşiyle yandım da,
Bir tek derman bulamadım…

Peki…
Belki de bu sevdanın sonu yoktur…
Belki vuslat dediğimiz bir hayalden ibarettir.
Belki de… Aşk, sadece yürekte bitmeyen bir sorudur.

Ya da belki de ben, bütün bu yangını bir zırh yaptım,
Her yanığım bir madalya gibi göğsümde parlıyor.
Senin gitmen, beni ben yapan bir kırık aynaya dönüştü,
Parçalarımın her biri farklı ışıkla kırıyor artık.

Günler var ki, adını mırıldanmak bile suç gibi geliyor,
Geceler var ki, adını anmak dualara benziyor.
Ben hâlâ, senin şarkını dinleyen bir bekçi gibiyim,
Saatlerimin hepsi senin melodinle çalıyor.

Belki senden sonra başka bir aşka yer açmalıyım,
Belki kalbim ikiye bölünüp paylaşılmalı.
Ama nasıl paylaşılır bir yangın?
Nasıl bölüştürülür bir yangının külleri?

Ve şimdi… Şimdi soruyorum kendi kendime…
Sevda affeder mi uğruna yok oluşu?
Vuslat, eğer varsa, hangi mevsimde bulunur?
Ya eğer cevap yoksa ya eğer aşk sadece bir soruysa…
O zaman ben, yıllar sonra bir yabancıya ne anlatacağım?
Hikâyemi mi, yoksa hâlâ yanmakta olan bir ateşi mi?

Belki de gerçek cevap, senin gelip gelmemenin ötesindedir.
Belki cevap, hâlâ sormakta gizlidir.

Hasret ile yandım da hiç sönmedim…
Yüreğimde yerin, dağlar büyüdü…