Dağlar Şiiri - Abdulkadir Özdem

Dağlar beni kendisine çekince
Allı turna olur, uçar giderim.
Ak pungardan bir tas bade içince,
Menzilime yollar açar giderim.

O dağlar ki başı pare, paredir.
Dorukları bulutludur, haredir.
O'nun da sinesi ezik, yâredir.
Açıp kollarımı göçer giderim.

Baba'dır o dağlar, Ana'dır dağlar.
İyileşir hastalar, can bulur sağlar.
Ormanlar, çiçekler, bahçeler, bağlar.
Seyreder, kendimden geçer giderim.

Çoğu zaman o'nda kar eksik olmaz,
Kuşlar öter durur, çiçekler solmaz.
Kekik, çiğdem, sümbül, gül ile kalmaz.
Kokusun içime çeker giderim.

Kurda, kuşa her an o sahip olur.
Cümle hayvanata hep yuva bulur.
Her şey geçer gider, o orda kalır.
Bakarım, görürüm, seçer giderim.

Özdem'im seyrettim karlı dağları,
Çimenleri, bahçeleri, bağları
Mis gibi suları, çağlayanları,
Pınardan, çeşmeden içer giderim.

İstanbul/07 Haz.2020