Dağlar Şiiri - Mehmet Tombuloğlu

Bu kirli renk, eski güz resimlerinin
tadı buruk mayınlı akşamlarda
eğimli ufuktan düşürdüğü yıldız eskisi;
utangaç üstelik kendi gölgesinin uzantısında
o sonsuz mesafelerde yalnayak

kayan yıldızın sönmüş izinden yürüdüm böylece
gizli bir pınar gibi
aksak bir dize yazıyormuşcasına
dilimdeki kekremsi tadla
ağır ağır aktım gökçe bir şafaktan

yitik yürek, solmuş aşkların diyarına
'vakitsiz yağmurun toprakta yeşerttiği harsın'
sür gözlerini öncelikle gökkuşağının perçemine
'dilin goncasıdır, söz açar' dediler
bir rüzgarın yönünü bana çevirdiler

anladım: ki yaralar aşkın yalımı
bir ince çizgiyle dağlar tenimi
külüdür, görülür uçurumun yüksekliği
alazlı dilimin eylemli sancısıdır
kimse bilmez o yangının eseri olduğumu