Dağlama Şiiri - Zennehar Yılmaz

Yakma beni de dağlama yüreğimi Haykırışlarım sende duyulmasa da, İçimdeki fırtınalar da savrulan sensin Kalmasa da senden tek eser aydınlığıma, Ruhuma ışık saçan yinede sensin… Yok, etsem de gözyaşlarımı artık gözümden İçime akıttıklarımı görmeye yeter misin? Savrulsa da deli rüzgârlara saçlarım Deli rüzgârlar sana sunar mı kokusunu Yakar mı senide benim gibi delice Boğuyor yoruyor beni artık şehrin ışıkları Sabrım yetmiyor ayaklanmaya tükendim Dermansızım sensiz acımasız şehrin sokakları Vicdansız sokaklar ürpertiyor parçalıyor bedenimi Yok, ediyor yüreğimi dağlıyor gözlerimi yokluğunda Yeminler vermiştin diz çöküp gözlerime dalıp Ölümüm senin yüreğin yanağındaki gamzen mezarım Suyum gözyaşın mezarımdaki gülümse senin gülüşün Söz vermiştin yeminler etmiştin hani nerde Kaybolup gittin rüzgâr değmeyen diyarlara Su akmayan çağlayanlara salınmayan yellere Sen beni ellere bırakıp gittin içimdeki senide yok ettin Şimdi dönsen de hala seviyorum desende el ekmeği yedim Doymadım desende… Artık kokusu kalmadı rüzgârlara saldığım saçlarımın…