Dağınık Şiiri - Ahmet Coşkun

Dağınık

bu günde dağıttım evi, rahat oluyor
topluyken aradığımı bulamıyorum

kaç kere dedim çamaşırları aynı yere koyun
insan çorabını bulamaz mı

yine ocağın altını söndürmeden çıktım
telefon açtım komşuya
artık her yere yedek anahtar bırakıyorum
kendi anahtarımı bulamıyorum

biri beni eve alsın

galiba sokakta yaşamak en iyisi
aklın hiç bir şeyde kalmaz
çek bir battaniye uzat ayaklarını
yer döşek gök yorgan
masrafta yok

kimse halden anlamıyor ki

ocağı acık bırakmışım perdeler tutuşmuş
yanacak ev bark binalar
ben yansam gam değil
ateşimde biri yansa kemiklerim sızlar

bana bir gözcü lazım
gözüm üstümde