Dağınık Şiiri - Özlem Ayşe Çiçek

Biraz dağıldık evet...
Ama toplarız... Ne vakit toplamadık ne zaman yarım bıraktık efendi ? Kimin ne sevilmemişliği varsa, hepsi benim bu ışıltılı dağınıklığım da... Olsun.. Kimse sevmesin sizi ne çıkar ben severim. Dağılır ortalık biraz, çizgi film filan izlerim.. Yeniden yeniden toparlarım içimi ve severim sizi.. ne önemi var kimsiniz? Kim olduğunuz size kalsın, güzel sevileceksiniz. Gecenin vahşi yalnızlığına benziyor mu gözlerim? Çok önce biri böyle demişti.. Gözlerimde vahşi olan ne varsa... gözlerim gecenin neresine benziyorsa...yanılmıştı... Ve sanırım yalan söylemişti... Kim bilir kime iltifattı da bu kelam, benim gözlerimin balına yapıştırılmıştı. Evet dağıldık biraz lakin toparlarız... kimseye göstermeyiz kanayan yerleri. Acıyor diye değiI, görünmesin diye yara bantlarından yüreğimize evler yaparız... Dağıttıysak dağıttık efendi... Bir gülümseme ile toparlarız... Yüreği cerehat toplamış olanlar düşünsün kendi dağınıklıklarını, biz evinizin, içimizin dışında kimseyi savurmayız... O kibirli, karanlık yürekleri ile sevmeyi bilmeyenler düşünsün bize ne? Bizim bir gülümseme ile toplayamayacağımız yürek var mı söylesene ?