Dağınık Şiiri - Lokman Daştan

Kafayı düzene takmış bir kere,
Ne yapsan tutmuyor hiza Dağınık…
Kendince rotayı kırıp bir yere,
Rest çekmiş düzene. Bela Dağınık…

Bedenden sıyrılmış, tutmuyor ayar,
Kodlanmış sürüde, sivri isyankâr…
Kodaman beylere küfürler sayar,
Anadan avrata, sıra dağınık…

Ahbabı deliler, dostu fukara,
Sırtında parkası, içinde yara…
Dudaktan düşmüyor kaçak sigara,
İçine çektiği, hava dağınık…

Ülkesi çakarmış kazık mazotu,
Hacı şükredermiş, giyince kotu.
Çıldırmak yerine, kenevir otu,
Çekince unutmuş, kafa dağınık…

Düzende sermaye olunca yalan,
Şubeli tefeci, okşamış yaman,
Bir deri bir kimlik, kalınca cüzdan,
Kartların borcunda para dağınık…

Nice beyefendi, gözünde züppe,
Hepsinin aslına, dediği kahpe…
Uyuşmuş millete, taktılar küpe,
Gördüğü kaderde, yasa dağınık…

Etrafta binlerce sahte Kemalist,
Bu gün faşist olmuş, eski sosyalist.
Camiden havraya, din kapitalist…
Bakınca düşünmüş, dünya dağınık…

Gidecek yeri yok, ütopya uzak,
Siteler yabani, perişan sokak…
Kahvede duramaz, tütünü yasak,
Sığınır evine, o da dağınık…

Düzen tezgâhından çıkmış defolu,
Düşmüş ıskartaya, pazardır yolu.
Paraya satılmaz, kıymeti ulu,
Milyonlarca canda, paha dağınık…