Dağınak Şiiri - Derin Akkurt

Masumiyetime ne oldu?
Çırpınışlarımı görmezden gelişinle başladı her şey.
Seneler önce; gençliğimin hoyrat yıllarında,
hayata toz pembe baktığım baharda,
masumiyetim henüz yara almamışken,
geri kalan ömrümün felaketinden habersiz yaşarken,
parmak uçlarında asil gelişine aldandım.
Ruhumu sardın sarmaladın yalanlarınla.
Yıldırım gibi çarptın, feleğimi şaşırdım.
Yaktığın kavurduğun yetmiyormuş gibi
bir de rehin aldın kalbimi, bütün benliğimi...

Vazgeçmen zor olmadı benden.
Nasıl olsa benim gibi sevmemiştin.
Benim aşk sandığım senin için bir oyundan ibaretti.
Sokağından geçerken gördüğün
yeni açılmış bir dükkandan farksızdım senin için.
Uzaktan gizemli ve cazip gelen,
içerisi merak uyandıran,
göz kamaştıran yeni bir mekandım.
Narşist denecek kadar bencil tavırlarınla
karşı cinse olan güvensizliğin,
sapkınlığın kadar yıkıcıydı.
Afrika'nın uçsuz bucaksız düzlüklerinde
tuttuğun eli bırakacak kadar zalimdin!
Kaleyi içten fethettikten sonra ihanetin derin acısıyla
yaşarken canımdan bezdirdin beni!

Arkanda bıraktığın enkaza aldırış etmeden,
bıraktığın yerden devam ettin başkalarıyla.
Ben ise aynı yerde çakılı kaldım yıllar boyunca...
Ezberlediğim bir cümle oldu ihanetin.
Yaptıklarından sonra
nasıl güvenebilirdim yeniden bir başkasına?
İlk darbenle büyük hasar almıştı gönül evim.
Tam iyileştim derken ikizinle kesişti yollarımız.
Beterin beteri varmış derler...
Kana doymadı senden sonra hayatıma girenler.

Kara bulutlar gök yüzümden eksik olmadı.
Güvensizlik peşimi bırakmadı.
Yeri geldi dar yerlerde sıkıştım kaldım
ve keşkelerim çoğaldıkça sürüklendim peşinden...
Senden geriye kalanlar önüne çıkan her şeye
tokmak gibi peş peşe yıkıcı darbeler indirdi.
Açılışların her defasında umut doluydu.
Kapanışların hep aynı hüsranlı sondu.
Travmatik ruhumu hapsettin boş bir bedene.
Bıraktığın yıkımları onarmak isterken
biraz daha battım.
Eserinle gurur duyabilirsin,
geride bir dağınak bıraktın!