Dağın Ömrü Şiiri - Kazım Başekmekçi

Damla bir dağa sevdalıdır,
Dağsa buluta...
Sevdalar dizi dizi orman,
Bir türkü dolanır dillerde:
‘Yüce dağ başında kar ben olaydım.’
Tutuşur gönüller, kavuşmak arzusuyla.
Damla kar olur, yüce dağ başında.
Çakallar türer , bin bir donda.
Uzanır pençeler , tırmalar dağı.
Göz dikerler, dağın doruğuna.
Duvar duvar tablolar,
Acemice sallanan fırçalar
Ne, yağlı boyalar harcanır bilir misin?
Ona sahip olabilmek için...

Oysa, dağ buluta sarılmış,
Bulutsa dağa.
Dağ cihana nam salmış,
Özenmiş canım Ağrı ‘ya.

Ve bahar gelmiş, ovaya.
Yayılmış kekik kokusu.
Önce bulut terk eder dağı.
Sonra karın yüreğine kurt düşer.
Ve bir bulutsuzluk özlemi...
Vurdukça aşk ateşi, dağın yüreğine.
Yanarmış gönüller, kor alevler içinde,

Gün geri kalır mı,
Mızrak mızrak gelmiş dağın bağrına.
Rüzgarlar şarkı yazmış, ağlamaklı.
Ve eriyivermiş o kocaman dağ.
Kardelenler boyun bükmüş.
Çiğdemler sararmış,
Sonsuz bir kahkaha tufanı,
Alaylı gülüşmeler almış yerini, sessizliğin.
Özlemi vurmuş yüreğine dağın, sensizliğin.
Senli benli hikayeler, uydurulmuş.
Tuzaklar kurulmuş, seyre durulmuş.

Ne seyirliktir bilir misin, dağın erimesi,
Bu bir oyun, varoluşun hikayesi,
Dağ düşmüş, sevda düşmüş.
Ucuz şarkılar söylenmiş, dağla buluta.
Bütün ovalar, seyre durmuş,
Erise de o kocaman dağ,
Göçse de, çökse de...
Aslında, ovaya hayrı olurmuş.

Anlayana, sel...
Anlayana, gözyaşı...
Anlayana, felaket...
Anlayana, bereket olurmuş...

Kazım BAŞEKMEKÇİ