Dağın Ölümü Şiiri - Atabey Barış

Gün batımları aklına varırdım,
Sen fark etmezdin, ben hep vardım.
Çiftli cefa sarardım, sana vefa sorardım.
Şimdilerde fena solum-sağım, önüm-ardım.
Up ufaktın!

Buzla ateşi buluşturan bir dağ
Ne teşekkür bekledi, ne feda.
Tavşanlar dağa sırtını döndü,
Dağın her yeri veba, her anı veda...
Tuzlanıyor şimdilerde bardak, tekila.
Yaralara basılan tuzlardan n'aber?
Ardımızdan ne türkü okunur, ne sela
Dağın ölümü ile yeksanlıdır yer.
Dağın ölümü ile deprem nedir gör,
Dağın ölümü ile korkuları ger!

Çekik gözlü beyaz tavşan,

Yıllar sonra 'küstüğüm dağ, nerde' der.
Ne paha biliyor ne değer
Artık otlanamazsın, tüm otları soldurdu.
Dağ kendini kundakladı
Yandı, bitti, kül oldu...
Yok oldu...
Son oldu...

Bir yalnızlık var bu işlerde
Bir yanlışlık var bu işlemde
Her şey istiflenir şu küçük içimde
Ben bir dağyım buruk düşümde