Dağın Aşkı Şiiri - Abdulkadir Polat

Ben tepesi karlı çırılçıplak bir dağım
Senede bir kuşları ağırlar
Elbruz parçası yamaçlarım
Her yanım yabana indir benim, kaçağa, kaçkına
Zirvemde saklarım isyana gebe kuyularım var derin
Beni de üşütür yalnızlığın at koşturduğu yıldızsız geceler
Dağ deyip geçme öyle
Yokluğunun diğer adıdır heybeti
Ki bir gün uçup uzaklardan gelirken bana
Kardelen tohumları getir heybende
Bir ceylan gibi gezinirken
ayazdan vurgun yemiş tenimin patikalarında
Bir dağın yüz görümlüğü olsun gelişin
Gül kokulu öpmelerini serpiştir yüzüme, canım
Ateşle
koyaklarımın en mahrem saatlerini
ki bileyim bir baharın daha muştusu var benden içerde
Nerede ve kiminle yaşarsan yaşa mutlu kal
Eksilmeyecek benden sana
Sevgimle harmanladığım serin dağ yelleri
İçli şarkılara sığınırak sıvazla sabrının ince eleğini gülüm
Ama ıssız gölgelerin ardına atma mülteci ömrünü
Ki bir gün sarılacaksan bana
Sık
ağaçlı
bir
orman
gibi
sarıl
Yada med-cezirlere koşullu
Hırçın dalgalar misali
ıssız
sahillerde
durul
Zaten karışmış aklımla aşkım
Çözülmez kör bir düğüm olmuşum
Savurup belirsiz bir zamanın köhne dilimine adımı
Umudun sayrılı bekleyişlerinde yitirme beni
Dağ deyip geçme öyle
Yokluğunun diğer adıdır heybeti
Dağlar da yıkılır, ruhum
Unutma