Dağılsam tozlarıma Şiiri - Oktay Çekal

Dağılsam tozlarıma…

Artık sorma gözlerime, seviyor musun diye?
Bu anlamsız soruya, kaç kere bandı gönlüm.
Yüreğini azık yapıp da, aşka saplandı ömrüm.
Kaç kez öldüm, yağmur tanesi gibi döküldüm.

Sen de sevseydin beni, sokulurdun nefesim den…
Canımda her yaşamın tanesi, gökkuşağı olurdu.
Kanatlarım hiç olmasa da, uçardım yüreğimden.
Sonsuzluğunda saklanıp, bakışım okyanus olurdu.

Gönlünün yamaçlarındayım, kayboldum sende.
Aşkın rüzgârı eserken tenime, ateşin dokundu.
Kavruldum san ki; içten içe yandım gözlerinde.
Bu akşam koyu bir sevda olup, yokluğun doldu.

Yüreğin aşk kokuyordu, siniyordun tenime adeta…
Alamıyordum kendimi mis kokundan, bir sarhoşun,
Refleksinde, hareketsizliğim savrulurken boşluğa,
Gökyüzünün sonsuzluğundan tenime düşüyordun.

Aşkın sokaklarını adımlarken, bir uzatsan ellerini,
Ve seni çekse ruhumun soluğu, hayat gibi içine,
Sarsılsam dağ olup, sallasa bakışların ufalasa beni,
Sonra dağılsam tozlarıma, uçup savrulsam üzerine…

Oktay ÇEKAL
31.01.2016-13.42