Dağılmış Yurdun Çocukları Şiiri - Özgür ...

Özgür Mutlu
94

ŞİİR


4

TAKİPÇİ

Dağılmış Yurdun Çocukları


Bir yokluktan yoğrulmuşuz biz,
Ne ana eli tutar, ne baba izi.
Var olmanın en ağır yükü,
Bir hiç'in kucağında durmak.
Varlık neyin nesi,
Yokluk neye benzer?
Sadece bir nefeslik mola,
Büyük sessizliğin önünde.

Sözlerimiz hep yarım kaldı,
Dudakta asılı bir "neden?".
Bizi büyüten bir Sükût'tu,
Zifiri, zifiri bir Sükût.
Unutulmuşluğun en keskin tadı,
Ne bir "Anne" ne bir "Baba",
Sadece bir hüzün bıraktı.

Zaman bir nehirdir dediler,
Biz o nehirde hep aynı kanayan Damar
Ne dünü unuttuk, ne yarın bekliyoruz,
Sadece bu anın ağır, zehirli balı,
Damla damla içimize sızar.
Her nefes, her çaba, bir Şimdi'nin borcu.

İki büyük Gölge düştü üzerimize,
Sönmüş Bir Ocak,Tütmez bir baca
Biz gölgede açan yaban gülleriyiz,
Kendi kökümüzden beslenen.
Ve bir gün kendi Işık'ımızı yakar,
Kendi gölgemizi büyütürüz.

Ve her Yara, kendi Direncini fısıldar kulağa,
Bu yorgun ten, bu yorgun kalp,
Ne yenilgi tanır, ne de korku.
Yaraların çocuklarıyız biz,
Bu direnç, bizim son ahımız.
Bu şiir değil, bir haykırıştır,
Bu haykırış, bizim gerçeğimizdir.

Özgür Mutlu
Kayıt Tarihi : 24.8.2025 23:51:00
Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Yıldız Şiiri Değerlendir
Hikayesi:


Daha çok söyleyeceğim şeyler var ama bu bir ince sistemdir.

Yorumunuz 5 dakika içinde sitede görüntülenecektir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!