Dağılmış Duygular Şiiri - Zennehar Yılmaz

Sadakası yok bu kaybedilişliğin bitişin Soluğu kesik ürkek duyumlar yürekteki Elinle dokunmak gibidir kızgın bir demire Acısı zamanla geçer belki ama izi kaybolmaz Aklından çıkmaz izi gördükçe gelir aklına Görmemek için üstünü örtmekte yetmez Derin, derin kuyular açıp gömmek istiyorum Kaybetmek yok etmek istiyorum izleri Kurumuş gülümün sarmaladıkça kanatıyor Parçalıyor dokunduğu yeri iz bırakırcasına Yel kovanına yakama taktığı zamanın Eteğinde sürüm yiyorum git gide sessizce Koparası depremler bekliyor yüreğim Talan olmak yıkık olmak, savrulmak için Yeni başlangıç için onarılmayı bekler gibi Sonbaharı düşler rüzgârında hazanlarını Bir sağa bir sola savrulup bahara uyunmak gibi Yeni, yeni uyanışlara açmak istercesine Gözlerim almış kalbimin ayazından buzlarını Kopuk savruk talan olmuş beynimde düşünceler Derleyip toparlayamıyorum dalışa geçmiş ruhum Engin derinliklerde batıyorum soluksuz nefessizim Kudretim yok artık çıkmak için yüzeye vurmak için Ölüyorum nefes alamıyorum takatimi sevdana gömüyorum