Dağılıyor Şiiri - İbrahim Yay

İçim parçalanıyor yine, en derinlerden gelen darbelerden...
Müzikler üstleniyor duygularımın ağırlığını hiç tereddüt etmeden...
Ağlamak istiyorum içten bir defa ama halâ yok bir bahanem...
Umarım ve isterim ki her şey olması gerektiği gibi olurken,
Tek, benim hayatımda kalanlar kendini gerçekleştiremeden ölmez...

Dokunuyorum fiziksel dünyaya ama hiçbir şeye tutunamıyorum...
Yapmak istemiyorum hiçbir şey, yanımda kimse yokken...
Her söylenileni bana karşı, en ince detayına kadar düşünüyorum...
Böyle böyle sadece kendi kendime zarar verdiğimi de biliyorum...
Üstüme de alınırken her sözü, bir yandan kendi düşüncelerimle tükeniyorum...

Gelsin geçsin diye bakıyorum bu günler en içten dileklerimle...
Her geçen saniye bana karşı zevkle yapılan zalimce bir işkence...
Her cümlemin sonunda olmamasını düşündüğün sözde gereksiz kafiye...
Senin normal konuşarak anlatamayacağından daha fazlasını anlatıyor...

Sıkılarak söylüyorum ki; En küçük bir iltifata bile nasıl karşılık verilir bilmezken, tam olarak istemediğim olayların içinde kaldığımda bir anda romantik biriymişim gibi cümleler ağzımdan dökülüyor. En son yine bu kelimeleri kullandığımda ise içimde acıyan yerlere bir yenisi daha ekleniyor...

İnsanların benim hakkımda doğru olduğunu zannettiği önerilerine karşılık olarak sadece onlara hak vererek cevap veriyorum ve her şey yine aynı ilerliyor hayatımda...