Dağılış Şiiri - Ahmet Baris Ay

Yıkanmış halı kokusundan
Dokuyorum yüzünü
Bu kış hallerine aşinayım
Donmuş bir nehir gibi Anadolu’da
Dipten dipten akmana
Ben senden geçtim de
Sen keşke hiç geçmeseydin

Kalsaydı
Herkes odasında
Yastıklarda başlar eksiksiz
Annem babam abim
Anneannem
Sokakları boşaltmış arkadaşlarım

Kim uykusunda düşlerde
Kim uyanık düşüncelerde
Bilmezdim
Küçüktüm daha
Rutubetli gözlerimle
Şükrederdim yutkunarak
Sevdiklerim yanımda diye

Caddelerin sildiği yıldızlar
Boşu boşuna uzak değillerdi
Açıkta kalmış yerlerimden bilirdim
Dünya boğulmuştu
Soğuk bir kaplumbağa denizinde yüzerken
Hep dalgalıydı sular
Hep karanlık

O çıktı dikenli tellerin ardından
Birdenbire
Boşluğuma geldi gözleri
İki büklüm oldum
Hatırımda kalan
Bir sancıydı bıçak gibi saplanan
Sonra bir başkası
Bir başkası daha
Onlar da çıktılar hep girdikleri gibi
Ömrümü hiç okumayacakları romanlara böldüler
Yüzümde kalan
Hatırlanan bir acı ne kadar acıtırsa

Dizlerimdeki yara
Kabuk bağlar iyileşirdi
Soyardım bir kez daha kanardı
Yine iyileşirdi
Düşmek ellerimden çok daha hızlı büyüdü
Boy attı dertlerim hüzünlerim
Düştüğüm her gözde ayrı bir dünya kaybettim

Sabâ makamındaydı korkularım
Her sabah bir minareden bana seslenirlerdi
Sen döndürdükçe bir hokkabaz gibi
Portakalsı eşyalarını
Korktuklarım değişti
Korkularım değişmedi

Çok iyi tanırsın beni
Yalnızlığın içindenim
Sokakların, parkların
Mavilerin martıların düşlerin
Ama köylünüm senin
Şehrine insem
Çarşını gezsem
Sinemana gitsem
Kirli sakallı bir yabancıyım sana
Orada bir nefes var uzakta
Kime sorsan gösterir
Demedin benim için
Yolumu hep gizledin