Dağevine Özlem Şiiri - Zeynep Şişkin Küçük

DAĞEVİNE ÖZLEM
Kısacık bir zaman diliminde buluştuk seninle
Benim birilerini anlama hevesim vardı
Senin yeni insanlar tanımaktı amacın
Benimle tanışmak değil
Ben o birini anlıyorum şimdi
Ama beni anlamak mümkün değil

Yorgun yüreğinde bir özlem vardı
Yaşanılmamışlara duyulan
Benim hayat görüşümden farklı
Bana ters, bana uymayan
Benim gözümde sana yakışmayan
Ama sen yapınca yanlış değildi
Sen kötü olamazdın, vardı bir nedeni
Bana güven duymuştun, bana anlatmıştın
Başkalarına anlatamadıklarını
Gönlün yorgundu birçok sevdadan
Bana gelince bir çocuk oluyordun
Belki rahatlıyordun
Belki bu çocuksu yanını sevdim senin
“Bana ne bana ne” deyişlerini sevdim
Belki geri dönmeyenlerin yerine getirdim seni
Tekrar kaybetmemek için çabalıyorum şimdi
Belki kendimi bulmak istedim
Bir yabancı gözde
Görünmeden, bilinmeden, dokunulmadan
Sevilmek istedim

Sen kış ortasında bahar
Korkular içinde bir aşk yaşattın bana
Ve ölümü sevdirdin
Ölüm; ölüm değildi seninle olunca
Ölüm sen demekti artık
Kavuşmak demek, huzur demek
Mutluluk demek.
Ölümü özledim, sensiz yapamadığım
Hem de çok

Şimdi ölüm kadar çekici
Sevgi kadar bitimsizsin bende
Ne yapsan kızamıyorum, kopamıyorum
Sensiz olamıyorum deli adam
Kendime gelemiyorum

İstiyorum ki
Baktığım yüzler senin yüzün olsun
Tuttuğum eller senin ellerin
Dokunduğum sen ol
Gidilen tüm yollar sana çıksın
Çalan her telefonda senin sesin duyulsun
Hep senden konuşulsun, sen anlatılsın
Her şey seninle başlasın
Sen her şeysin bende, her şeyimsin
Şimdi yoksun ki düşün ne haldeyim
Sana sorulsa
Sen bensizlikten şikâyet edersin
Bensizliğin nasıl korkun olduğunu, zorluğunu…
İkimiz bir yürek olduk
Ayrı bedenlerdeyiz şimdi
Bu yüzden
Ne sensizliğin dayanılacak yanı var
Ne bensizliğin

Birgün bu sensizliği-bensizliği yenip
Senli-benli olacağız
Dağ başında bir kulübede
Nefessiz, kimsesiz, her şeysiz olacağız
Kelimesiz, beklentisiz, düşüncesiz
Özlemsiz olacağız
Ben o gün için yaşıyorum
Sonsuz umutla
Ölümü bekliyorum.