Dağdaki Virane Baraka Şiiri - Mesut Yüksel

Ahşaptan yorgun bir barakayım,
dağların sessiz ucunda.

Dallar dolanır etrafıma,
sarmaşık bir kader gibi.

Kapım kilitsiz durur;
yarı aralık, yarı bekleyiş.

Tahtalarım dökülür,
kopmuş anı parçaları misali.

Bacamda tütmez duman;
yalnızlığın izleri yükselir.

Pencerelerim kırık gözlüklerdir;
görmez artık, sadece hatırlar.

Odalarımda eşya değil,
zamanın küflenmiş nefesi kalır.

Kahkahalar çok eskidir;
duvarlarda sessiz bir yankı şimdi.

Hüzünse çoktan uçmuştur;
rüzgârın kanadına gizlenerek.

Bahçemde arsız otlar büyür;
sahipsizliğin mühürlü işareti gibi.

Ağaçlarım meyve vermez artık;
kuşlar bile uğramaz dallarıma.

Ben, adını unutan bir kulübeyim;
terkedilişin soğuk nefesiyle yaşarım.

Yıkılmaya yüz tutmuş bedenimle
yine de direnirim.

Dağ başında tek başıma durur,
geleceğe sessizce selam veririm.

Bilirim:
Yıkılma ihtimalinin ucunda bile
nöbetteyim hâlâ.

Sessiz çığlıklarım yükselir göğe
kopuk bir fısıltı gibi…

Ve
yankılanır dağlarda.