Dağdaki Ermiş ile Şehirdeki Ermiş

Amasaya Gümüşhacıköyde bir eren vardı,
Çobanlık yapar İnegöl Dağında yaşardı.

Yöre içinde ona Niyaz Baba derlerdi,
Ermiş kişi diye ziyarete giderlerdi.

Bir de Merzifonda bir ermiş bulunuyordu,
Ayakkabıcı Eren diye biliniyordu.

Bu Ereni Piri Baba diye anarlardı,
Merzifonda ona saygı sevgi sunarlardı.

Bir gün Piri Baba yerden mendili kaldırıp,
Niyaz Babaya gitmiş ona ateş doldurup.

Niyaz Baba bu ateşle et pişirip sunmuş,
Geyik eti Piri Babanın önüne konmuş.

Etleri yedikten sonra sohbete dalmışlar,
İnegöl Dağında bir iki gece kalmışlar.

Sonra Piri Baba Merzifon'a geri dönmüş,
O dönünce dağda yaktıkları ateş sönmüş.

Kara yağlığa süt doldurup eline almış,
Bir ay sonra Niyaz Baba ziyarete gelmiş.

Piri Baba ayakkabı boyarken yol kesmiş,
Getirdiği sütü kaldırıp ağaca asmış.

Burada oturup epeyce vakit kalmışlar,
Uzun süre konuşup sohbet edip dalmışlar.

Bu arada kısa etekli bir bayan gelmiş,
Piri Baba bu bayanı sandalyeye almış.

Besmele çekerek bakmış şöyle bir semaya,
Sonra başlamış ayakkabıyı boyamaya.

Niyaz Baba içinden kıza bakıyor demiş,
Piri Baba mendildeki süt akıyor demiş.

Bunun üzerine Niyaz Baba gülümsemiş,
Tövbe edip Piri Baba'dan özür dilemiş.

Sonra Niyaz Baba'ya şunu söylemiş,
Bu kadın ilerde Hak dostu olacak demiş.

Bu kadın yıllar sonra tamamiyle kapanmış,
Eski haline tövbe edip Allah'ı anmış.

Piri Baba'nın duasıyla Hak dostu olmuş,
Piri Baba ölünce onun yerini almış.