Dağdaki çoban...

İki kardeşten birisi diyordu,ben kalayım köyde,
Şehir çok karanlık,günah işlemek var bir de,
Köyde çobanlık yapar,beslerim koyunla,keçi,
İnsanlar tuhaf olmuş,şehirde görmüyorlar açı.

Diğer kardeş açtı, bir tamirci dükkanı şehirde,
İnsanların ayakkabısını onardı,kaç yıl sessizce,
Besmele ile açtı, her sabah bekledi,nasibini,
İnsanlardan erkek,kadın güzel, korudu gözlerini.

Köydeki çoban acıdı, ziyaret edeyim kardeşimi,
Koyunlarından biraz süt sağıp,doldurdu torbasını,
Sora sora bir mahallede buldu, eski bir kulube,
Torbasındaki taze sütünü astı,duvardaki çiviye.

Bu sırada geldi güzel bir hanım, çıkardı ayağını,
Eskici kardeş baktı,yaparım,yama yenge dedi,
Kadın başladı beklemeye,orada çıplak ayakla,
Köydeki kardeş çoban başladı,orada terlemeye.

Kadın giydi,çıktı,gitti oradan yaptırıp ayakkabıyı,
Dağda görmediğini gören çobanın, almıştı aklını,
O sırada olmayacak bir şey oldu,sütü damladı,
Çobanın kalbi bozulduğu için, delinmişti torbası.

Eskici cevap verdi,kaçarak insandan olunmaz Veli,
Ol da görelim şehirde,bu manzaraya bakıpta Veli,
Çoban dedi-Haklısın kardeşim de,düşüş var sende,
Dedi Eskici kardeş-Nerden biliyorsun düşüş,sende,

Çoban-Baksana birden manen düştüm,senin yanında,
Sen her gün bu kadınlarla berabersin, olmazmı sende?
Çoban itiraz edip duruyordu,kardeşim sen düşüştesin,
Beni bir anda düşüren manzara,seni niye düşürmesin.

Eskici, buna nasıl bir cevap vereyim acaba dedi,
Şehhadet parmağını diliyle ıslatıp, deliğe sürdü,
Bismillah deyince,torbadaki akan süt durdu,
Bir anlık sessizliği yine köydeki çoban bozdu.

Haklıymıssın kardeşim,sen bu şehirde olmakla,
Asıl mesele dağda değil,insan içinde yaşamakta,
Allah(c.c) bir kulunu severse korur,onu her yerde,
Eli altın sayarken bir kulun,kalbi Allah Allah derde.

21.04.2011-Kırıkkale