Dağda Bir Bülbül Şiiri - Abdullah Eren

Bir vakit, uzlet içün yolum kimselerin uğrayamadığı bir dağa düşmüş idi. Orada gönlü yaralı, perişan bir bülbül gördüm ki, gül bahçelerini terk edip bu dağları mekân tutmuş ve yabani bir gül etrafında pervane olmuş idi. Kendisine bu ahvâli su’âlen;

beyt:
Bunca gülşen şehr içinde var iken vahşet nedür
Bir yabânî gül içün bu düşdüğün dehşet nedür

nesr: Şehirlerde bunca gül bahçesi var iken bu vahşi hayatı seçmek nedendir, bir yabani gül için içine düştüğün dehşet verici hâle bak!

deyince, bülbül-i şeydâ iki beyt-i dil-güşâ ile şu sûrette figân eyledi;

beyt-i evvel budur:
Var ise zâgdur gülşen-i dünyâda bülbül değildür
Meşâmm-ı zamâneye âlûd olan gül gül değildür

nesr: Dünya gül bahçesinde olan, bülbül değil, kargadır. Zamânenin kokladığı gül, gül olmaktan çıkmıştır.

beyt-i sânî dahi budur:
Var ise bir bû-yı gül gül-i yabânede kalmışdur
Var ise bir bû-yı akl akl-ı dîvânede kalmışdur

nesr: Gül kokusu kaldıysa, yabânî gülde kalmıştır; akıl kokusu kaldıysa, dîvânede kalmıştır.

dedikte bu fakîr-i pür taksîrin çâk-ı girîbân ile sîne-i pür-derdi üryân, çeşm-i bî-hâbı eşk-i hûnîn ile giryân oldu. Ol bülbül-i gam-dîde ile hayli zemân ağlaşuben hem-dem olduk.