Dağ Yamacında İntihar Şiiri - Murat Öztürk

Dağ Yamaçlarından Dökülen,
Bir Garip Şelaleyim Ben.!
Dökülür Yataklarımdan Sular,
Hırçınlaşır Döne Döne,
Bir İsyankarlık Sunar Geceye,
Köpüklenir Dile Gelir Bu Sular.
Dalgalar İniltilidir Bağırır,
Sanki Beni Kendine Çağırır,
Bir Garip Süzülerek Gelir,
Çeker Beni Bilinmezlerine.
Dalıp Giderim Çok Derinlere,
Bakışlarım Donup Kalır Üzerinde,
Bazen Sudaki Bir Dal Olurum,
Bazen De Irmağın Bir Kolu Olur,
Başka Bir Yön Bulurum.
Ama Ben Sende Son Bulurum.
Geçip Giderim İşte Bilinmezlerine,
Dökülür Gözlerimdeki Kederler,
Takılı Kalır Düşlerim Köpüklerde.
Yığınlaşmış Kilitlenmiş Umutlarım,
Köpüklerin İçinde Kaynayıp Durur,
Döne Döne Yön Çizer Çaresizce.
Bir Yaprak Olup Düşerim Üzerine,
Islanır Her Yapraktaki Damarlarım.
Kurumuş Yanlarım Islanır Seninle,
Sanki Yeniden Doğmuşum Yine,
Bir Suya Bakarım Birde Kendime,
Ne İşim Var Benim Bu Yerde,
Neden Seyre Dalan Gözlerdeki Telaş?
Hey Deli Gönlüm Sen Bu İşi Aş.
Dağ Yamaçlarını Kendine Etme Mezar,
Hayat Gelip Geçiyor İşte Azar Azar,
Daha Yaşayacak Çok Şeyimiz Var,
Bırak Neyine Ölmek Senin Söyle,
Son Verilmez Hayata İnan Ki Böyle.
Dağ Başında Bir Garip Adam,
Dağ Yamacında Bir İntihar…!

Murat Öztürk (Sessiz-Sair)
24.07.2007