Dağ Var Dağlardan Yüce; Dağ Saklı Dağ İç ...

Bulutlara yaslı heybetli başın,
Yağmurda, güneşte erimez karın.
Ceylan bakışında vuslat arzusu
Taçlanır, tahtında engin tevazu…

Eteğinde gurbet, sırtında hasret,
Doruğunun burcu; iklim-i hikmet...
Aratmakla buldurmak arasında,
Hem sığınak hem aynasın insana…

Renk renk çiçek devşirirsin baharda,
Dostla dertleşirsin leyl-ü neharda,
Merdiveni olursun âşıkların,
Türkü türkü evreni kuşanırsın.

Asırlardır Şirin bağrın oyulur,
Gövden Ferhat’lara nihai yoldur.
Varlığınla sunulan asıl ikram:
Kavuşmak için ayrılmaktır, meram.

Arzın çivisi, Kelam’ın rahlesi,
Âlemin resmi, tefekkür nağmesi…
Uhud olur Peygamber’i seversin,
Hira isen itikâfa girersin,
Sevgili’yle semâya yükselirsin,
Nur saçar, Vahiyle şereflenirsin! ...

Çağırırsın mahbupları zirvene,
Nefsinden geçenlerin meclisine…
Tûr olur da asâsız mı kalırsın?
Kutlu buluşmaların durağısın.

Şehriyar’da Heyder Baba sadâsı;
Sabrın, sebatın, vefanın yankısı…
Mecnun’a, Leyla’dan gelen habersin,
Acep ozanlara ne sır verirsin? .

Erenler menzili, cihan tarihi,
Mana terazisi, zaman tüneli,
Cana istikamet, ruha istikbâl;
Düşmana korku, vatana istiklâl! ...
Derdi, aşkı, yiğidi tartan kantar;
Şuura verdiğin ilham, sen kadar! ...

Bir Kartal uçur uca Kafkaslar’dan,
Su içsin İstanbul Sarayburnu’ndan.
Ateşte gül yetiştir İbrahim’e,
Nemrut yansın, kendi cehenneminde! ...
Narı dağıt, lavları çek sinene;
Erciyes ve Ağrı tepelerine…

Sultanlar mabedi, civan otağı,
Kuzgunlar yâreni, asker uğrağı…
Âfakını sis örter kederliysen;
Dost senden giderse, dosttan gidersen...
Çöreklenirse çakallar üstüne,
Silkelenir, sen yürürsün yârine! ...

Sırtından vuran mızrağı, hoyratın;
Kadim alınyazısıdır dağların.
Kâh Âşık, kâh şehîd olur; ölmeyiz,
Yaşadıkça namerde çiğnetmeyiz! ...
Karanlıkta dahi kalmazsın ıssız;
Nöbet tutar gökte, bir ay, bir yıldız! ...

(Eylül / İstanbul)