Dağ Sevinci Şiiri - Ömer Can Kaplan

ey sırlı hüznüme doğan çocuksu kar güneşi
çılgın yüreğinde
sabırla bir fırtınayı işleyen acemi nakkaş
ey doğanın paslanmaz rengi, sesi gök mavisi ey!
kar bulutu gibi geçeceğim tüysüz çöllerinden senin
ey benim küçük yalnızlığımın yalancı baharı.

nasıl ki
göverir tekliğin budanmaz toprak altı çiçekleri
nasıl ki sen
altını üstüne getirirsin dağlı bir bilincin hünerlerini.

-bilirsin
her merhaba bir elveda ağacının sürgünüdür-

baltalıyorum toprağın rahmini:
sevmek sevmek sevmek
nedir sevmek?
enosis mi? kim bekler ki
uzak bir kalp ülkesinin el uzatmasını?
mübadele mi?
ben size biraz yalnızlık versem
karşılığında bana ne sunarsınız?

-bilirim devirmeye yeter
dünya kadar yalnızlığı pirinç kadar sevgi-

ey her kokudan çiçeği göğsünde yetiştiren gizil bahçe
ey her çiçekte rayihasını biriktirip patlayan dingin deniz
senin silüetindir çiçeklerde bezenen şahan yengi
bin bir çiçek varsa bin bir adın vardır senin:

"Gül, Sümbül, Zambak, Şebboy, Çiğdem, Nergis"

sayabileceğim tüm çiçekler adını senden almış
şimdi anladım çiçekler neden koparılmazmış.