Dağ Köylüsü Şiiri - Tunahan Ermihan

Sev diyordu bir zamanlar bir dağ köylüsü nasır tutmuş ellerini göstererek
Sev sevebildiğin kadar yüreğin ellerim misali nasır bağlamadan
Gözlerinin altında koyu bir karartı ile bakıp gözlerime
Sakın ha korkma sevmekten sevmeyen yürek katılaşır taş olur diyordu

Elinde orağı tarlasındaki ekinleri gösteriyordu her soruşumda sevdasını
“Sevdim bende evlat sevilecek yürekleri
Ekin verecekken orağım oldu her daim ayrılık
Ama yılmadım sonunda vardım menzilime bir dağ köylüsünün yüreğinde

Yabandı yüreği, nasırdı elleri ama tertemizdi umutları, hayalleri
Önce ekmeyi sonra biçmeyi öğrendim nasır tutmuş ellerinde
Sonra o saf sevdayı keşfettim yaban yüreğinde
Şimdi bir dağ köylüsünün yüreğinde en medeni aşkı yaşıyorum evlat

Sevmekten vazgeçmediğimin ödülü olarak”

Sev diyordu bir zamanlar bir dağ köylüsü nasır tutmuş ellerini göstererek
Sev sevebildiğin kadar yüreğin ellerim misali nasır bağlamadan