Dağ gülü Şiiri - Akif Tütüncü

Çok yalnızlıklar çektim,Çok hasretler büyüttüm içimde
Bir sen bir acılarım dostum oldu,Yaban gülüm
Yıllarca dostum dediğim sevdalarda,aldanan hep ben oldum.
Bir yüreğim vardı enginlerce sevda dolu,
Birde ‘Godo’yu bekler gibi beklediğim sen,Yaban gülüm
Yalnızlık volkan gibi fışkırırdı içimde,
Lav olurdu sevdan, yakardı beni delercesine.
Çocukluğumun düşleri, kalbime yazdığım hikâyemdin sen
Ne zaman üşüsem yalnızlıktan,içim titrerdi,
Bakardım Beydağ’ının en engin tepelerine.
Güneş gibi doğup, gelmeni beklerdim hep,
Yağmur olup yağar, karışırdın gözyaşlarıma

Ne zaman uykularım çıkınca firara,
Yaşamın ağırlığı çökerdi üzerime.
Kalbimde sana yazdığım sayfalar açılırdı.
Her sayfası sevda dolu,
Her sayfası umut dolu,
Her sayfası sen dolu,yaban gülüm.
Çok uzaklardaydın, hiç ulaşamayacağımı hissederdim,
Yinede köy kokulu sevdam seni beklerdim.
Ne zaman yalnızlık hissetsem,
Kaldırırdım başımı gökyüzüne doğru,
Bilirdim yıldızların arasındaydın sen.
Zamansız biten hikâyem,
Seni ne çok sevmiştim,
İçimdeki öteki bendin sen
Akif Tütüncü