Çeşmenin Dağ Gülü Şiiri - Dinmez Er

“Su öyküsüyle birlikte akar
Her çiçekte gizli bir hüzün
Yaralanan hep duygulardır.”

Hain bir kelimedir acaba(?)
Düşer yüreğine aniden
Ayakların dolanır ev yolunda
Köşeyi dönersin telaşla
Bir oh çekersin ev karşında
Kolun kalkmaz kapıyı çalmaya
Kalmamış sanki mecalin
Titreyen parmaklarının arasında
Anahtar açar kapıları
Bir kasırga eser savrulursun
Sessizliğin gürültüsünde
Sağır olur kulakların
Ne bir ses, ne bir nefes

Odalar boştur, eşyalar perişan
Resimler yerlerde, kırık çerçeveler
Duvarlar gözyaşlarına boğulmuş
Aldanışını anlatıyor yüreğin
Şaire şiirler yazdıran aşk firarda!
Dayanacak bir gövde arayışı
Tutunacak dalların kırılışı
Götürdü seni senin olmayan ayaklar
Derin uçurumun kenarına
Kök saldı kayalara

Düşündün başın ellerinin arasında
Mideden ağzına yükselen zehir boşaldı
Kirpiklerinden yanağına süzüldü yaşlar
Hafifledin, rahatlamıştın sanki
Aşağılara daldı gözlerin
Sakin denizin
Kumsalı okşayan dalgacıklarına
Arındın marazlı düşüncelerden
Ruhun huzuru buldu
Allah’ın verdiği cana kıymaktan kurtuldu

Yaşamak bir ırmak gibi akacak yeniden
Aşağıda dalgacıklar kumsalla sevişiyordu
Kalkıp gitmek geçti içinden
Evin yolunu tutmalı
Yorgun gözlerin dönüş yoluna baktı
Doğanın dokuduğu yeşil halıya uzanıp
Kokulara sarılıp uyumalı…
Yekinip kalktın kayalara tutunup
Uçurumun kenarında
Bir kayanın çatlağında
Yüz bir renkli bir özel çiçek…
“ Adın nedir senin güzelim? ”
Diye sordu yaralı şair
Kayalarda uğuldayan rüzgar cevapladı;
“ Dağ Gülü’dür onun adı
Hoş kokulu, narindir ama çok güçlü
Korkutamaz onu uçurumlar
Ne fırtınalar, kar ile boran
Yıldıramaz onu bu sarp kayalar,
Meçhul bir yaşam abidesidir “ O! ”
Adı “ Dağ Gülü…”
Yüz bir renkli cesur çiçek!
Dağlarda açan gülü hiç solmayacak”

Dersini almıştı şair
Şimdi yaşamak ve yazmak zamanı…

Dinmez Er / Çeşme / 2011.06.01 /