Dağ Gibi Adam Şiiri - Ergün Yanığ

Dağ Gibi Adam

İzahından sual olunmazdı kederi
Tam yirmi yıl
Kahvehanedeki taburesi onu bekledi
Hasretlik ne vakit bir rüzgâr olsa
En çok ona doğru eserdi
Sigarasını sigarasıyla yakar
Demi tutmamış çayı
Bir dikişte içerdi

Yarım kalan hikâyesi miydi
Yoksa söyleyemediği sözleri mi
Bilinmedi, bilinemedi
Sessiz ve kimsesiz geldi
Sessiz ve kimsesiz gitti
Sözü sazıydı
Özü aklıydı
Doğan abi haklıydı!
Dinlemediler
Attılar içeri
Yaşattırdılar mahpusluğun ihanetini

Konuşkanlığını bir gece vakti
Utanmaz bir inkârın sözlerinde yitirmişti
O gün anlamıştı nidaların kifayetsizliğini
O gün yaşamıştı katledilişini sevilerin

Çaresizliğin tohumları
Kalbine kök salmaya başladığı zaman
Sustu
Derdini sazına yandı
Derdini sazıyla yaktı
Son sigarasından kalma külleri yadigâr
O sigara yanar durur
O küller savrulur durur hâlâ..

Gitti
Dağ gibi adamı
Bir avuç toprağa gömecekler şimdi.