Dağ başıydı,
Duman,duman kar akıyordu toprağa…
Öksüz kuzu ağlıyordu yalnızlık çavlayanına,
Bacadan bir kör duman çıkıyordu…
Ak sisler vardı tepelerden aşağıya uzanan,
Karardı baca kokularıyla alınan nefes.
“O” sessiz bir yavru kuştu otlakta,
Kar örttü otlağı, acıktı kuş…
Uçtu uzak nefeslere, uzaklara,
Düşe kalka buldu ırmak boyunu.
Bir yudum su,bir lokma azık buldu,
Bir avcı,bir ses gümm! etti…
Boğazına düğümlendi bir yudum azık,
Bir avuç tedavi etti yarasını.
Yarası kanıyordu kan kokusu sise dağıldı,
Uçtu uçabildiğince acıya…
Yaralıydı serçe, kırıktı kanadı,
Sessizdi, bakınıyordu köklerine.
Dönecek gücü yoktu geriye, ihaneti gördü,
Yenikti hayata, kırıktı sevgiye, özleme…
Uzaktan haber gönderdi sis bulutlarıyla,
Kanıyor içim, yanıyor sevgi tutuştu.
Tut beni, tut dedi, çavlanda yalnızım,
Tut beni, duyuramadı sesini! ! !
Kırıktı kanadı koltuk altında,
Yalnızdı, yalnız kaldı,tutunamadı…
“O” bir yenilmiş, kaybetmişti sevgiyi,
Adı mı neydi? Yenikti, yenikti hayata…
“Yenik serçe” idi…Yaralıydı…
3—2-2008
Mustafa Yılmaz 4Kayıt Tarihi : 14.2.2008 11:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Resimdeki noktaburun, yalnızlığımda dağbaşında beni sahiplenen, sessiz bir can, sacece bakışları koruyuculuk görevinde...
Sn:Yılmaz güçlü kaleminize tebriklerim ve saygmla
Sanki yaşam bazen, 'av ile avcı arasındaki' ilişkiye benziyor... Birileri kaçarken huzura, umuda, sevgiye, yarına... Birileri sürekli 'pusuda...'
Güzeldi Şiir, Mustafa Bey... Tebrikler...
Yenikti hayata, kırıktı sevgiye, özleme…
Yenik düşmekten başka çaresi yoktu...hüzün fena vurdu , saygıyla ...+...+...
DAĞ BAŞIYDI..BULUTLAR BİR YAĞMAYA BAŞLADIMI...GÖKYÜZÜ ALACA RENKLERE BULANIRDI ..
DAĞBAŞIYDI..GÜNEŞİN KIZILLIĞINDA ONU DÜŞÜNDÜ..HİÇ UNUTMADIĞI ADINI...
BİR DEMET SUNULMUŞ PAPATYAYI...
SERÇE ŞARKISINI SÖYLERKEN..EN GÜZEL SESİYLE...BELKİDE YENİLDİĞİNİ HATIRLADI HAYATA...AMA AŞKINI UNUTMADI...
SEVGİYLE KAL ARKADAŞIM..DİLİMDEN BUNLAR DÖKÜLDÜ ...
namık cem
TÜM YORUMLAR (7)