Dağ avazı...2 Şiiri - Arap Kurt

yolunu kaybetmiş yaralı bir ceylana
yol göstermenin hoşnutluğunu yaşarken
gidişine üzülmedim desem
yalan olur
yakışmaz dik duruşuma

elimin kolumun bağlı olması
başımdan eksilmeyen duman
gözlerimi kan çanağına çeviren
o acımasız güneş
öfkelendirdikçe öfkelendirdi
ve
öfkemi yenemedim bir türlü

tipiyi
boranı
kasırgaları
göğsümde söndürdüm
lâkin
hiç bir şey yapamadım
patikalarımda düşe kalka ilerleyen
salyalı ağzıyla nara atan ayyaş avcıya

ceylanın nefesini saklarken
yankı yapmayan kayalarda
ayyaş narasını uçurumlarımda boğdum

amma!
öfkem dinmedi hâlâ