Dağ Adamı Şiiri - Mehmet Ekici (taha)

Dostum, Abuzer Gündüz'e...

Dağlar
Niçin hâlâ onurlu dağlar
Niçin delikanlı
Dağsızlık ne de kötü
Ben dağ adamıyım, dağlıyım
Dağ gibi delikanlı, dağ gibi mert
Şehrin kaypak boyası değmemiş benliğime
Çünkü dağ adamıyım
Çocukluğum dağlarda şekillendi
Dağların gölgesinde
Ki gözyaşını öğretir, sevgiyi, aşkı öğretir
Hiç ikiyüzlü bir dağ adamı gördünüz mü
Bir ömür
Dağlıyım ben
Dağ adamı

Yanımda din kavramı dipdiri durur
Namus kavramı
Boşuna geçmemiştir çocukluğum dağlarda
Geveni, kengeri, yemliği, kekiği ben soludum
Ben çizdim gönlümün atlasına
Çünkü dağ adamıyım
Belki makbul değilim
İki yüzlü şehirde
Sıra dışıyım, başkayım
Ama ben buyum dostlar
Karını çekemedikçe bilemezsiniz
Bilemezsiniz
Dağ atar sizi dışına
Şehre atar
Şehrin koridorlarına bırakırsa sizi
Şaşakalırsınız
Duygu yüklü dağ adamı olmak varken
Kravatlı eşkıya olunca
Kaygısına düşersiniz kimliğinizin

Hatırınıza bile gelmez doğruluk
İçin için kemirir, sömürür sizi şehrin eşkıyaları
Resmî eşkıyalar
Ben dağ adamıyım yani dağlıyım
Bunu iyi belle
Kızdım mı dağ gibi olur düşüncelerim
Sarpa sarar
İnat tutar her yerimi
Ve kitabın kavline teslim olur
Hiç kimseye teslim olmayan kalbim
Kalbim büyür, gözbebeklerim kocamanlaşır
Yüzüm kızarır anlıyor musun

Yani bir dağ türküsüdür o an dudaklarımdan dökülen

Bunu iyi belle

Kasım 1997, Aksaray