Dağ Şiiri - Yüksel Nimet Apel

DAĞ
Sen güvendiğim dağ
Ben eteğinde KAR
Erisem karışsam sulara

Bir yanın dağ bir yanın YAR
Bir dağın karıysan erimeye mahkumsun
Bazı bazı küserdik o çıkar çatı katında uyurdu

Tavşan da küserdi kendince
Asla onun haberi olmazdı
Yukardan yıldızları eleyince zerre zerre
Ayrılırdı ten
Bulanırdım hiçliğe

Yalap yalap yaldız yaldız olurdum

Türkü gibiydi kocaman görklü bir dağdı
İnsanın bir dağla birlikteliği nasıl olur ki
Ya deli olur dağlara çöllere düşersin
Ya veli

Aslında aradığın Leyla değildir kendinsindir
Her şey olgunlaşırmış vakti gelince
Leyla'lardan çıktık ilk yola
Hamdık bal eyledik içimizi

El ele tutuşmadan ömür geçti ÇAĞ geçti
DAĞ geçti akarsular akıp geçti

Bir farkına vardım ki tuttuğumuz hep kendi elimizdi
Eteğinde kar olduğumun yeri gelince karıştım sularına
Dağ kımıldamazken yerinden- kaç kez tırmandım ben zirvesine
Kaç kez adandım

Seli süpürdü yeli götürdü
Döne döne yuvarlana yuvarlana
V e sonunda sayesinde ÇIĞ oldum

Bir yanı dağdı bir yanı YAR
Şimdiyse buz gibiyim kaskatıyım
Kaskatı

Yüksel Nimet Apel
17/Eylül/2015/Cuma/Bodrum