Dadaş Emice Şiiri - Erzurumlu Tokmakçıbaba

Erzurum’dan insan manzaraları – 1 –

Yok alaydı, palaydı, karaydı...Her ilden bir yiğit resmediliyor Türküler’de...şarkılarda...Eee benim Sümmanim sağ değil, Emrah’ım Cennette, Reyhanim hasta...Kendilerine aşık –maşık diyenlerin de garip sesler çıkarıp, ayarsız sözler söylemekten başka marifetleri, eloğluyla aşık atacak kudretleri yok...İş başa düştü söyledik, hanım görelim ne söyledik:

Çevirmiş yüzüme dökük yüzünü
Bakıyor derinden dadaş emice
Alev alev yüreğinin közünü
Yakıyor derinden dadaş emice.

Yaşı yetmiş işi bitmiş demişler
Malın mülkün satıp savıp yemişler
Ne altını kalmış ne de gümüşler
Çıkarmış elinden dadaş emice

Koroğlunu koymuş çok erken gora
İçini yakıyor bir derin yara
Bakmak için yapmış oğullar sıra
Çekiyor gelinden dadaş emice

Dadaş emi gavurboğan yiğidi
Bir zamanlar ağa idi beğ idi
Şimdi alır namertlerden öğüdü
Doğrulmaz belinden dadaş emice

Hasta olsa doktor ilaç bulamaz
Dizleri sızılar çare bilemez
Canı dolma çeker kıyma bulamaz
Ah eder derinden dadaş emice

Felek muhtaç etmiş bir kez namerde
İnmiş gözlerine kapkara perde
Nerde eski dadaş bu dadaş nerde
Kahrolur zorundan dadaş emice

Dayanağı yalnız bir kırık baston
Yaslan kuru dala yaslan ha yaslan
Görmemiş bir vefa kardaştan dosttan
Söylemez arından dadaş emice

H er evinde bu ilin bir dadaş vardır
Emimin hanesi kabirden dardır
Her seher ağlayan TOKMAKÇIM odur
Ses umup yarandan dadaş emice!