İflah olmayışım Şiiri - Ali Yücel

Yılkı atlar gibi koştururken peşinde,
Yerimi alamadım bir tek gülüşünde,
Yüreğimi eriten o hasret ateşinde,
Yandım, iflah olmayışım bundandır.

Kuraklıktan kırılan gönül memleketine,
Yağmur indi, bir çift göz hürmetine,
Haline, tavrına, her hareketine,
Kandım, iflah olmayışım bundandır.

Ne kendine yar oldun, ne bana yar,
Gezdirdin peşinde hep diyar diyar,
Bir benle huzurlusun, benle bahtiyar,
Sandım, iflah olmayışım bundandır.

Seni söyler, seni anlatır her hece,
Nerde sona erer bu soluksuz bilmece,
Yitip giden umutları her gece,
Saydım, iflah olmayışım bundandır.

Dostlarım el çekti bir bir kapımdan,
Gurbet ele sürüldüm öz vatanımdan,
Bırak dünya malını, kendi canımdan,
Caydım, iflah olmayışım bundandır.

Ak edersin sandım karalarımı,
Duymadın arşa çıkan naralarımı,
Kimselere göstermedim yaralarımı,
Sardım, iflah olmayışım bundandır.

Yetim kalan yüreğimde yer yok korkuya,
Dayanırım en çetin, en sert sorguya,
Adına ölüm denen derin uykuya,
Daldım, iflah olmayışım bundandır.

Kerem eyle kavuşayım lütfuna,
Sığınıyorum rahmetine, affına,
Ey aşkın sahibi, senin kapına,
Vardım, iflah olmayışım bundandır.