D/üşüyorum Anne Şiiri - Safiye Samyeli

Saat gecenin bilmem kaçıydı.
Dün gece bir rüya gördüm,
Bir güvercin ürkekliğinde çırpınırken yüreğim.
Hayır mıydı yoksa,
Şer miydi seçemedim anne.

Bulutlar arasından bir melek geldi baş ucuma.
Korkma diyordu, sakın benden kaçma.
İçim nasıl titredi nasıl ürperdim bilemezsin anne

Hadi diyordu ver ellerini ellerime,
Kırk yıllık bir resim var gökyüzünde
Tıpkı sana benziyor görünce,
Benim gibi sende inanamayacaksın gözlerine.
Ama ben bir beşeriyim uçamam ki gök yüzüne.
Yoksa yanılıyor muyum,gerçeği sen söyle anne.

Tülden pembe kanatlar taktı omuzlarımın üzerine.
Öyle yakıştı ki ben kanatlarım bile inandım bir anda,
Gökyüzündeki resmin bana ait olabileceğine.
Bir anda kavradı titrek ellerimden,
Kat kat semaları aşarak çıkarttı beni gök yüzüne.
Göz gözü görmüyor,her taraf sis kaplı,
Gittiğim yönü göremiyorum, korkuyorum anne.

Daha kırk yıllık resme ulaşmadan,
Bir anda şimşekler çaktı gökyüzünde.
Kanatlarıma çarptı düşen yıldırımlar.
Pembelerim döküldü,tozu kaldı üzerimde
Tut ellerimden,tut ne olur düşüyorum anne.

Bir feryatla uyandım uykudan,
Sırılsıklam terlere batmıştı her yanım.
Hala ürkek bir güvercin gibiyim,
Bak nasılda titriyor morarmış parmak uçlarım.
Ben bu düşte yalnız kaldım,
Hadi bas bağrına ısıt beni üşüyorum,üşüyorum anne..

Safiye Samyeli