D ü s t u r Şiiri - İrfan Özcan

Sadakat kutsaldır, satmaya gelmez,
Yürekten sevmeyi öğrenmelisin.
“Ah” eder gülîzar, gitmeye gelmez,
Gül olup kalmayı öğrenmelisin…

Bil ki ne gelirse billahi Hak’tan,
Gün biter, umutlar tükenir çoktan,
Beyhude bühtanla kirlenen aktan
Karayı silmeyi öğrenmelisin…

Aynalar aldatır, sakın aldanma,
Riyakâr sözlere inanıp kanma,
Kalpleri kırmayı marifet sanma,
Gönüller almayı öğrenmelisin…

Sana yanlışını kimse demez de,
Kaybolup gidersin bir bilinmezde,
Gözünü kırpmadan sildiğin izde,
Hatanı bulmayı öğrenmelisin…

Doğru söz önünde birazcık eğil
Gün gelir kaybını ararsın il il
Mutluluk dövüşte kavgada değil
Muhabbet dolmayı öğrenmelisin…

"Yeni hayat" deyip mazini yakma,
Zarara uğrarsın öfkeyle kalkma,
Hak sanıp bir damla çamura bakma,
Ummana dalmayı öğrenmelisin…

İş işten geçince vaktin daralır,
Yıkılır Kaf Dağı'n tarumar olur,
Ardında günahkar bir hayat kalır,
Kendine gelmeyi öğrenmelisin...

Sırtını dönersen kendi özüne,
Akacak yaş bile gelmez gözüne,
Kapı kapanmadan bir gün yüzüne,
Yerini bilmeyi öğrenmelisin…

Takvimler tükenip gün bittiğinde,
Geçmişin derdine dert kattığında,
Sevdiklerin seni terk ettiğinde,
Saçını yolmayı öğrenmelisin…

Geceler yanıltır, ay tekin olmaz,
Bahtını küstürme, bir daha gelmez,
Unuttuğun dostlar yüzüne gülmez,
Bir selam salmayı öğrenmelisin…

Mutlak korkmalısın kalbi kırıktan,
Billahi de çekin yuvanı terkten,
Gözünü kapatıp seni yürekten,
Sevenle olmayı öğrenmelisin…

Unutma! Hep aynı sevdada kalıp,
Gönül toprağına kökünü salıp,
Tek kalbe ekilmiş tek çiçek olup,
O kalpte solmayı öğrenmelisin…

21.07.2014/Çengelköy