D o ğ a n Ö l ü r! ... Şiiri - Saadet Uzel

Küçük bir kuş kanat çırpıyor,süzülüyor gökyüzünde,
Sarı-turuncu renge bürünmüş yapraklar kımıldıyor hep birlikte,
Kümelenmiş kara bulutlar aynı yöne ilerliyor sessizce...
Hepsi rahat,huzurlu bir teslimiyette...

Ya insan denen yaratık? ..
Bazen hüzünlü,ne istediğini bilmez halde,
Huzursuz bir telaşla koşturuyor penceremin önünde,
Bazende kahkahalı..ama aynı hüzün gözlerde.
Bomboş,ne istediğini bilmez bakışlar herkeste.

'Rahatlık' bol parayla elde edilir sanılan bir kavram.
'Huzur'sa onlar için a'nlık hazlarda hissedilen duygu.
'Teslimiyet' madde için maddeye ve insanlara..

Garip? ! ..
İnsan,'insan' olduğunu kavrayamamış bir mahluk.
Kendini Yaratana teslimiyetten habersiz..
Ya teslim olmuş kendi duygu,heves ve arzularına,
Teslim olmuş aklına,sadece onu yüceltmekte,ona ibadette.
Yada teslim olmuş işyerine,sekiz-on saat hizmette..

Ne demeli böyle yaşam sürenlere, nasıl isimlendirmeli?
Görünüşte 'insana' benzemeleri çok mu önemli?
Neden doğdu, neden yaşıyor?
Zavallı yaratık ömrünce bunları hiç farketmiyor!
Ölümü düşünmezse, hiç ölmeyecek zannediyor!
Oysa yolunun sonunda 'ölümü' onu bekliyor! ...