D’elikanlı Sevda Şiiri - Ömer Yücekaya 2

ı
Orada…
Taş evlerin birbiri ile kucaklaştığı o şehirde
Hançer bakışlı adamlar gezerdi
Karanlık çökünce, kapılar içten sürgülenir
Kundağa sarılmış karaşın süt bebeleri
Rakı kokusu, esrar dumanı ve
Mavzer şakırtısı ile uyurdu

Nevruz kadar kutsaldı kadınları
Ki hepsi Anadolu gibi doğurgan
Hepsi bire kırk veren buğday başağı gibi bereketli
Kızları…
Kızları, ceren boylu
Kızları, günışığı
Kızları, çöl güzeli…

ıı
Orada…
“Gecesi gerdanlık, gündüzü mezarlık” olan o şehirde
Hiç kimse görmese de, ben şahidim
Yıldızlar hep ona gülümser
Işığını hep onun üstüne serperdi ay dede
O masalsı düğünlerin en ekabir misafiriydi
Dalal’de, bir ona verilirdi pullu mendil
Bir çıkardı meydana, hey yavrum hey…
Tekmil hatunun, hasedinden beti benzi solardı

Sabah olunca…
Topuklarında hal hal, burnunda hızma
Bir çöl prensesi gibi çıkardı sokağa
Ölü toprağını üstünden atardı şehir
Yedi uyuyanlar gibi uykusundan uyanırdı miskin esnaf
Tefeciler, büfeciler, taksiciler aç gözlerle cama yapışır
Eski tüfek hovardalar ağarmış bıyıklarını bükerken
Yeni yetme çapkınlar dut yemiş bülbüle dönerdi

ııı
Orada…
Çöl artığı o şehirde
El ele koşardık o gizemli ütopyanın içinde
Kan ter içinde kalmış iki yılkı atı gibi soluk soluğa
Aşkı fısıldardık o şehrin dar sokaklarına
Öyle çatal yürek
Öyle g’özü karaydık

Dudağımızda en d’elikanlısından bir ıslık
Musa’sız yarardık Kızıldeniz’in kalbini
Nuh’suz başlatırdık tufanı
Sizin ayağınızı sokmaya korktuğunuz sularda
Anadan üryan yüzerdik
Gök gürültüsüne diz çöktürürdü avazımız
Biz, ateşle barutun öpüştüğü
O muhteşem patlamaydık.