D’elikanlı Rücu Şiiri - Ömer Yücekaya 2

denize küskün martı
kendini çöle vurup ölüyorsa
vakit
denizin dalga dalga çöle akma vaktidir

yok akmıyorsa…

vakit
denizi çöle gömme vaktidir

...

geceyi vurdum
ellerim kan
yıldızlar ağır yaralı
samanyolu feryat figan

uyandı içimdeki miskin cellat
şizofreni seanslarında sorguladığım binlerce soru işareti
kışkırttı içimdeki cinneti
kafamı duvarlara vura vura
çıkardım beynimin duldasından aşkı

süt kuzusu bir bebek
minik elleri ile nasıl iterse
salça sürülmüş memeyi
kendimden uzağa ittim aşkı ve aşkımsı şeyleri

gelinlikle çıktığı eve kefenle dönen berdel kızları gibi
döndüm kendime
döndüm dönmez olası cehennemime
döndüm puşt zulası yalnızlığıma

sakın… sadakatsizlik sanma bu eylemi
ölümcül bir vazgeçiş
d’eli kanlı bir rücu bu

çivi çiviyi söker diye
fondip yapılmış kadehler de seni aramaktan
buza kesmiş yataklarda kan uykular uyuyup
her acıyı hayra yormaktan
kabul olmayacak bu duaya
amin demekten vaz geçtim

hani Sezen diyor ya “aşk için ölmeli aşk o zaman aşk”

öldüm öleceğim kadar
aşk için...
dirilmekten v a z g e ç t i m