D'aphne'nin Aşkı Şiiri - Murat Kılıç 2

.....

ardı sıra yıldırım gibi yaklaşan apollo'dan,
ürkek daphne soluksuzca kaçıyordu.
tanımadığı bu esrarengiz seveninin,
her adımda saçlarında nefesini hissediyordu.
ve sonunda tükendiğini anladı daphne
diledi son dileğini yürekten:

' n'olur kurtar beni şu ardımdaki gölgeden,
ey ağaçlara kök veren yüce toprak! '
ve durdu güzel daphne,
son adımını toprağın üzerinde bırakarak.

toprak ana üzüldü dapne'nin haline.
apollo'dan soluk soluğa kaçan daphne'den,
bu, o anda kabul edilen bir yakarıştı.
o güzelin narin ve nazik bedeni birden,
üzerinde koştuğu toprağa karıştı.
' sonunda kurtuldum ' dedi daphne;
kaskatı vücudunun yanındaki, apollo'ya nazaran.
lakin apollo'nun yüzünde,
sevdiğini kaybetmiş olmanın hüznüydü o an okunan.

apollo, göğe dal veren daphne'nin,
kaskatı gövdesine sarılmadan alamadı kendini.
daphne'nin anlam veremediği bu durumda,
derinden bir sıcaklık sardı bedenini.
sonra istemeyerek yenik düştü merakına, sordu:
' bu sıcaklığın sebebi nedir? '
apollo duyunca daphne'nin sesini ışıldadı gözleri:
' bu yangının sebebi sendendir '
' gönlümün seni anne sevgisi, baba sevgisi,
çocuk sevgisi gibi sevmesindendir.'

kurtulduğunu düşünen daphne'nin,
bu sözleri duyunca eğildi dalları,
kurumaya başladı gövdesi.
içinde, taa derinlere
tarifsiz bir keder oturdu;
gövdesine hapsoldu sanki sesi.

apollo daphne'nin bu halini görünce
sıkıca sarıldığı gövdesini yavaşça okşadı:
' beni derinden yakacak inan aşkımın ateşi,
senin bu hüznün, sevdiğim; içimi dağladı '
' sen can vermelisin artık toprağa,
güneşe gülümsemeyi öğretmelisin;
ancak böyle yaşar aşkım.'
' eğer sende hayat bulmazsa bu sevgi,
bilinmeyen zamanlara kadar
akıp çağlar göz yaşım.'

daphne bu kadar sevildiğini öğrenince
dallarını uzatıverdi güneşe.
bir sıcaklık sardı bedenini, doğruldu.
apollo'nun kalbi de
sevgisinin kabulüne sevinip
sonsuza dek huzur buldu.

.....