D a ğ l a r Şiiri - Süleyman Lemos Yıldız

D A Ğ L A R

Başı pare, pare dumanlı dağlar
Boz bulanık duman yüreği dağlar
Ayrılık kor oldu yüreğim ağlar
Başından dumanı gitmeyen DAĞLAR

Yamaçlarında kardelen bezeşir
Anasından ayrı kuzu meleşir
Meledikçe hep dertlerim depreşir
Yüreğim od'unda közleşen DAĞLAR

Aşıkların ayrıldı bu diyardan
Gönüller dem aldı ulu çınardan
Sevenler aşk suyu içti pinardan
Gönlüme abı hayat veren DAĞLAR

Dağlar zirven bahtım gibi kapkara
Sevdan bağrıma açtı derin yara
Yar için sonsuzluğa attım nara
Nara ma cevap veremeyen DAĞLAR

Zirvene uzanan yolların tozlu
Soğuk sular içilmez karlı - buzlu
Sultan Navruzların anadan nazlı
Navruzunu nasıl dereyim DAĞLAR

Dağın bayırına serdim kilimi
Kimse sorup bilmez garip halimi
Zirvende kaybettim nazlı yarimi
Bende maşuğunu bulayım DAĞLAR,

Gülüp eğlenirken ağladı gözüm
Kara kışa döndü baharım, yazım
Nazlı yare geçmedi, bir çift sözüm
Sözümü kimlere diyeyim DAĞLAR

Halim yüreğimi dağladı benim
Dermeden soldu tomurcuklu gül'üm
Susuz çöllere döndü garip gönlüm
Halimle odunda yanayım DAĞLAR

Dertli dağım, zirvesi doruk dağım
Eteklerinde mor sümbüllü bağım
Yol ver gençliğime kalmasın ahdım
Bende muradıma ereyim DAĞLAR

SÜLEYMAN ' ım bülbül öter bağında
Köz dumanı tüter gönül dağında
Aşk yaresi kanar, sinen bağrında
Yaremi dağlayan YILDIZ ' lı DAĞLAR

25 - HAZİRAN - 2006
SÜLEYMAN YILDIZ / (Lemos 5303)