“ Uyumadın biliyorum,” dedi, “sıkma öyle kirpiklerini alnın kırış kırış.” Az önce kalkmıştı, yine kanepenin ayakucuna ilişti. Soluk mavi yorgan soğumamıştı. “Baştan anlatayım ama bu kez biter bitmez uyu, oldu mu! Öteye git. İstersen yan yat. Sırt üstü uyuyamıyorsun.” Oğlu yana kayıp yer açınca her akşamki tonlamasıyla masala başladı: “Bir gün bizim alık, çıkmış avlamaya balık.” Genizden gelen sesi gizemliydi, “Atlamış bir sandala, düşlere dala dala... Atmış oltayı suya, işin şaşılacak yanı bu ya! Unutmuş almaya yem, solucan. Kimde tasa, kimde üzülecek can—”
“ Baba,” diye usulca sözünü kesti; “Büyüdüm.” Yorganı çenesine çekti, “Masalsız da uyurum. Yorulmasan? ” Yorganı azıcık daha çekse gözleri örtülecekti. “Öksürüyorsun. Alık Balıkçı’yı kesip kesip öksürüyorsun. Üstelik yarın erkenden açılacağız.” Gülümsedi, “Ben kendim uyurum.” Yutkundu, “Yani sen... sen istersen...”
“ Doğru,” diye gülümsedi, “ büyüdün. Delikanlısın.” Göz kırptı, “Uyur gibi yapıp beni kandıracak denli... Seni oyunbaz seni.” Omzunu sıvazlarken şaka yollu sordu: “Yoksa gözün benim sarı karyolada mı? ” Okşamak için eğildi. “Ayacıkların kanepenin yarısına zor erişiyor.” Elini yorganın altına sokup cılız bacakları çimdikledi. “ Unutturma da kazağı hafta sonu değiştirelim. Önümüzdeki yıl bile giyemezsin.” Güldü, “ Ben de amma bolunu almışım, ha! ..”
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta