Cüzzam Şiiri - Zafer Aydaş

dışarıda yağmur
içimde ciğerlerim dolusu kullanılmış oksijen
ömrümün nakaratında
yalnızlıktayım

seni yanımda tutacak kadar çok sevdim
sen mi
sen ancak bu aşkta dublörsün
yoksun yanımda
bu gördüğün halim var ya
boş ver onu
göremediğin kadar çok özledim seni
tutuşu verdim
ampulün aydınlığından
yanımda sandım seni
mahkumiyetim kısa sürer umarım
amansız bu soğuklar
aidslimiydi kalbim
kalbine almadın

kahrolası bir viranede
uzak denizlerde
köhnelerde
şimdi goncadan bu yana sana hasret güller
oysa dar ağacında bedenim
olmasa da darda
sensiz yaşayacak kadar

sıkıldım dışarısı kovdu içeriye
çekildim sensizliğime
yakışmasa da yakışıklılığım pahalı meclislere
sevenim çoktur
pis kokuları
tozu dumanı bize ait mahallelerde

kapıdan ses
hava boşluğundan sensizlik uyandırdı uykumdan
tanıdık aynı zamanda sevdik bir simaydı kapıda duran
sürgün tılsımı sarılmış sensiz geceye
biz de bir sarmalık esrar
katığı tütün
gülümsüyoruz ağlayan geleceğe

seni ömrüme sarhoşken ekledim
sarmışken sevda beni
dört duvarlı ıssızlarda
kabuslar gördüm
kabuslarda yangınlar
yangınlarda yanan benim yüreğim

yağmur taneleri sefillikler ve sokak köpekleri
vampir misali ışığa karşı
kanımız sömürülmüş
dumanımız tüm yasalara karşı
yastıklar yasalar ve yasasızlıklar
mahkemede
yastıklardaki saç telinin aynısı çıkmış üzerimde
neyse ki senin resmin var cüzdanımda

(cüzzamında bir Afrikalının orospuluktur sırıtan sağlığına karşı)

böyle nanemsi kalma uzağımda
öyle çok özledim ki seni
gel de kurtulalım hasretin tuzağından
esmerim
ben öksüz meydanlarda gezer
basit iklimlerde eserim
inciniyorum aynalar karşısında
artık gelmezsen hayata küserim