CÜZüM KALMADI Şiiri - Mustafa Yaralı

Gönül yaylasında son kış da bitti
Karlarım eridi buzum kalmadı.
Kadrini bilmeden fırsatlar gitti
Zamanı saymaya lüzum kalmadı.

Mevsimler beşinci mevsime döndü
Dünümü tarihsiz tarihe gömdü,
Ateşleri yakan ateşim söndü,
Küllerin içinde közüm kalmadı.

Kendine zulmetti nefis zalimi,
Artık sormaz oldu eski halimi,
Bilmem ki utancım söze mani mi?
Fakat kızaracak yüzüm kalmadı.

Dünya da keyfimce yaşamak gayem,
Bir gölge hayalmiş hayat hikâyem,
Müflisim tükendi bütün sermayem,
Elimde tutacak kozum kalmadı.

Kıl-ü kale döndü dilde belâgat,
Kör kötürüm oldu cümle ibâdât,
Fenayım fenadan ettim feragat,
Her şey Ona döndü özüm kalmadı.

Küplerle içirdi acı ilaçtan,
Gönül devran edip döndü miraçtan,
Bir seher rüzgârı esti yamaçtan,
İzlerimi sildi tozum kalmadı.

Ben ben değil artık bir başka benim,
Çepeçevre sardı varlık nedenim,
Aklımı mat etti fikir düzen im,
Dünyada Ukba da gözüm kalmadı.

Sevmemiş bu gönül belki sevilmiş,
Bazen kıyam durmuş bazen eğilmiş,
Secdenin taklidi hüner değilmiş,
Ölümden başka hiç çözüm kalmadı,

En büyük ibadet meğer tevhitmiş,
Salihler Allah'a ihlâsla gitmiş,
Noktaya erenin her derdi bitmiş,
Ağrım sızım sazım sözüm kalmadı.

Sevgili bahtımı sardı saralı,
Katreden deryaya vardık varalı,
Tükendi yok oldu,bitti yaralı,
Küle karışınca cüzüm kalmadı.

7.08.1999--Mustafa YARALI