Çuvaldan Araba... Şiiri - Ümmü Aşcı

Göçmen kuşlar,yuvaya dönmüş,
Zemheri ayı, gelip çatmış,
Kar,kapıya dayanmış,
Ayılar,kış uykusuna yatmıştı...

Gecenin kör karanlığında,
Buzları kıra kıra,bir ayak sesi,
Ayazın çığlığında...
İrkildim,korktum,kimdi, neydi,bu saatte...?
Gözlerim..!
Sesin geldiği yeri arıyordu..
Aman Allahım..! hiç böylesini görmemiştim..!

Çuvallarla kaplanmış,iki tekerlekli araba..!
Yaşlı kadın..!
Ne yapıyordu, ayaz gecelerde..?
Bekledim..bekledim,
Dışım donarken, içim kan ağlayarak..

Ayağında,yırtık lastiği,nasırlı elleri,
Üstü perişan...
Sobanın kızgın alevinde,tenimiz yanarken,
Aslında,
Yüreğimiz donmuştu...

Yaşlı kadın;
Çuval arabasına koymaya, yiyecek arıyordu çöpten...
Evet donmuştum,ama,utancımdan...kendimden...
Utanmıştım işte, insanlığımdan...
Binbir zenginlik içindeki soframdan...

Çünkü,bizim çuval arabamız yoktu...

Yaşlıydı...yorgundu...hastaydı kadın...
Açtı....aç...
Bakıyordum sadece..!
İnsan mıyız biz diye..?
Bir annenin sokağa atılışının,dramıydı bu...
Hasta titreyen vücudu,
Bir de çuval arabası vardı sadece...
CENNET,anaların ayağının altındaydı, hani..?

Birden,annem geldi aklıma,
Gözyaşları içinde, kendime söz verdim...
Benim annemin, çuval arabası olmayacaktı...
Boğazımda hıçkırık,kirpiklerimde,
Donmuş gözyaşları..,yaşların, en donmuşları...

Yaşlı kadın;
Ayaz geceleri yırtarcasına, ses çıkartarak,
Çuval arabasına bağladığı, titrek elleriyle,
Gecenin gizemli karanlığında kayboldu,
Ekmek aramaya...

Arkasında,
İnsanlığından, insan olduğundan utanan,
Bir yürek bırakarak...

Ümmü AŞCI